Woningtekort in Nederland leidt steeds vaker tot schrijnende situaties

Het woningtekort in Nederland is van alle tijden. Ook in het verleden waren er periodes van grote woningnood. Dit inspireerde menig dichter tot het schrijven van prachtige poëzie. Poëzie over kinderen die het huis uit gingen, maar soms ook over een verhuizing die noodgedwongen moest worden uitgesteld. Rutger Kopland schreef een gedicht getiteld ‘Vertrek van dochters’. Een paar bekende regels uit dit gedicht zijn uitgegroeid tot klassieker ‘Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien/ aan hun gezichten die langzaam veranderden/ van die van kinderen in die van vrienden,/ van die van vroeger in die van nu .’ Het probleem is alleen dat de dochters vandaag de dag steeds vaker niet het huis uit gaan als het daar de tijd voor is maar noodgedwongen bij hun ouders blijven wonen.

Toekomstplannen uitgesteld

Toekomstplannen, zoals het stichten van een gezin, worden steeds vaker uitgesteld. Niet omdat een stel geen kinderen wil, maar omdat ze er simpelweg de ruimte niet voor hebben. Ze wonen in een krap tweekamerappartement of zelfs nog steeds bij hun ouders omdat het simpelweg niet lukt om woonruimte te vinden. De wachttijd voor een sociale huurwoning is in sommige gemeenten opgelopen tot bijna bizar. Een koopwoning is voor starters bijna niet betaalbaar. Zolang het woningtekort in Nederland niet wordt opgelost, en daar ziet het vooralsnog niet naar uit, zal deze situatie zeker niet veranderen.

De wooncrisis raakt ons allemaal

Het woonprotest in Amsterdam eind september laat duidelijk zien dat het tekort aan woningen vroeg of laat een steeds grotere groep Nederlanders zal treffen. Als er geen geschikte woningen komen voor senioren zullen zij noodgedwongen in veel te grote huizen moeten blijven wonen. Woningen die ze niet meer kunnen onderhouden en waar gezinnen om zitten te springen. Maar ook de prijzen van de huizen zijn een groeiend probleem. Er lijkt maar geen eind te komen aan de stijging van de prijzen voor koopwoningen. Een huis, het recht op een plek om te wonen, staat letterlijk in de Grondwet. Artikel 22 schrijft onder meer ‘Voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’. Maar de overheid laat het al een tijdje afweten als het gaat om het oplossen van het woningtekort in Nederland.

Zelfs een woningbezichtiging is al een voorrecht

Als er vandaag de dag een huis te koop staat dan komt het vaak niet eens meer tot een bezichtiging. Wil je het huis kopen dan moet je ongezien een bod doen. ‘Komt u maar binnen. Hier/ is dus de hal. Hier hangen/ alle jassen. Voor als het/ winter is, voor als ze passen’ is een passage uit het gedicht ‘Bezichtiging’ van Joke van Leeuwen. Maar veel mensen die op zoek zijn naar een woning kunnen zelfs van een bezichtiging alleen nog maar dromen. Het tekort aan woningen leidt steeds vaker tot onhoudbare situaties. Stellen die uit elkaar willen maar noodgedwongen onder één dak blijven wonen omdat één van beiden geen andere woonruimte kan vinden. Ouders die na een scheiding niet in de buurt van de andere partner kunnen blijven wonen zodat de kinderen beide ouders gemakkelijk kunnen blijven zien. Slauerhoff schreef ‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen / Nooit vond ik ergens onderdak’. Die beroemde zin lijkt voor een groeiende groep de harde waarheid te worden.

Bron: NRC Next