Waarom blijft toegankelijkheid in Nederland achterlopen?

Station Strijp-S is symbool voor falende toegankelijkheid

Gerard de Nooij (Zie ook cursus Toegankelijkheid Gebouwen), een Eindhovenaar die zich voortbeweegt met een handbike, ervaart dagelijks de beperkingen van ontoegankelijke infrastructuur. Het station Eindhoven Strijp-S is een treffend voorbeeld: geen lift, ontoegankelijke perrons en geen verbetering tot minstens 2026. Nederland loopt achter in het toegankelijk maken van publieke ruimtes, ondanks beloftes en VN-verdragen.

VN-verdrag blijft dode letter

In 2016 ondertekende Nederland het VN-verdrag inzake rechten van mensen met een handicap, maar de uitvoering ervan is mager. Recent gaf een VN-rapport aan dat mensen met een beperking nog steeds tegen te veel obstakels aanlopen in hun dagelijkse leven. Gebouwen, openbare ruimtes en vervoersmiddelen voldoen vaak niet aan de eisen van het verdrag. Dit gebrek aan ambitie is schrijnend.

Gemeenten en regelgeving schieten tekort

In Nederland ontbreken duidelijke en strikte regels omtrent toegankelijkheid in bouwbesluiten zoals het Besluit bouwwerken leefomgeving. Dit leidt tot grote verschillen tussen gemeenten en zorgt ervoor dat veel nieuwe gebouwen zonder noodzakelijke aanpassingen zoals liften en geleidelijnen worden opgeleverd. Dit maakt het voor mensen met een beperking vaak onmogelijk om zelfstandig door een gebouw te gaan.

Ongehinderd zet toegankelijkheid op de kaart

Gerard de Nooij (Zie ook cursus Toegankelijkheid Gebouwen), heeft met zijn bedrijf Ongehinderd de missie om Nederland toegankelijker te maken. Via de Ongehinderd-app kunnen mensen met een beperking zien welke locaties toegankelijk zijn. Daarnaast werkt hij samen met het Nederlands Normalisatie Instituut (NEN) om nieuwe landelijke normen voor universele toegankelijkheid vast te stellen.

Andere landen doen het beter

Landen zoals de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Canada hebben veel strengere wetten en controles op het gebied van toegankelijkheid. Daar is het de norm dat openbare gebouwen voldoen aan universele toegankelijkheidseisen, terwijl in Nederland de nadruk vaak ligt op maatwerk en hulp, in plaats van op gelijkwaardige toegang voor iedereen.

Het dagelijkse obstakelparcours

Voor De Nooij is elke dag een nieuwe uitdaging. Van obstakels zoals dixies en putten tot ontoegankelijke bushaltes, overal komt hij belemmeringen tegen. Zonder universele toegankelijkheid blijven mensen zoals hij afhankelijk van hulp. “De drempels belemmeren me, niet mijn rolstoel,” zegt hij. Nederland moet snel actie ondernemen om deze problemen op te lossen.

Bron: NRC